آقا دروغ چرا؟تا قبر آ....آ....آ...آ....

بهمان خوش نگذشت.برنامه شان چیز خاصی نداشت.

غایب هم که خیلی زیاد داشتند.ملت حال جشن اومدن ندارند ظاهرا.

45 دقیقه دیر شروع شد و نیم ساعت زودتر تمام شد.

فقط و فقط و فقط یه خوبی داشت و اون هم دیدن 2 تا دوست خوب:فرانه و حوا بود.

بعدش هم رفتیم یه دور زدیم و تو مغازه ها گشتیم و حوا یه کم خرید کرد.

با تمام این احوال از دست اندرکاران جشن تشکر میکنم و خسته نباشید میگم.

به هر حال محدودیت ها که روز به روز زیادتر هم میشن اجازه نمیده وگرنه قطعا جشن حال و هوای دیگری میداشت.

پیوست:فردا ماه رمضان شروع میشه.دوستان لطف بفرمایید دعای خیر بنمایید.

                                                                     نگار

چه زمانی ،چه مکانی ،چه ارتباطی،چه......

خلاصه هر مدلی که به زندگی نگاه کنید میبینید همه ی زندگیتون خواهی نخواهی فصل فصله.

زمانیش رو بخواین،نوزادی،کودکی،نوجوانی،جوانی،میانسالی،پیری و ....مرگ.

مکانیش رو بخواین،خونه های مختلف،مدرسه های مختلف،دانشگاه،محل کارهای مختلف،و......قبر.

ارتباط ما با آدم های دور و برمون هم یه فصلی داره.باور نمیکنید؟ نوع ارتباطتون با پدر و مادرم،با فامیل هاتون،با دوستهاتون به مرور زمان عوض نشده؟هنوز مثل بچگی تو بغل مامانتون میخوابین؟؟؟؟هر روز دوستای مدرسه تون رو میبینید؟از فامیلتون یا دوستای نزدیکتون کسی مهاجرت نکرده؟نه.میبینید که حق با منه.

فصل های زندگی واقعیت هستند.شاید خیلی هاشون رو دوست داشته باشیم و نخوایم ازشون جدا بشیم ولی این قانون زندگیه و متاسفانه یا شاید خوشبختانه نمیشه تا ابد توی یه فصل موند.

خوب  این هم یکی از  قانونهای کاربردی منه:وقتی نمیتونی چیزی رو عوض کنی باهاش کنار بیا.

به نظرم اگه دو تا پاراگراف بالا ترکیب بشن این از توش درمیاد که باید با عوض شدن فصل های زندگی کنار اومد.

بین خودمون باشه:مگه راه دیگه ای هم داریم؟

پس بیاین مقاومت نکنیم.قبول کنیم که هر چیزی دوره ای داره.اگه افکارمون و رفتارمون  همراه با تغییر فصل های زندگیمون تغییر نکنه هم به خودمون آسیب زدیم و هم به دیگران.

جنبه ی زیبای تغییر فصل رو ببینید:درسته که فصل قبلی تموم شده ولی فصل جدید تو راهه.کسی چه میدونه شاید.....شاید این فصل قشنگ تر از قبلی باشه.....

                                                                           ارادتمند همگی

                                                                                                "نگار" 

پیوست:اگه یه آدم از توی زندگیت رفت بیرون،فصلش تموم شده.اون قیافه رو به خودت نگیر.

برای نزدیک شدن بهشون باید به ترتیب و با حوصله از طبقاتشون بالا بری.

نمیشه بدون اجازه ی صاحبخونه پله ها رو بالا بری.باید برای تک تک پله ها از قبل اجازه گرفته باشی

نمیشه تقلب کرد یعنی نمیشه یه پله رو جا بندازی.

نمیشه یکهو تا آخرش رفت باید یواش یواش بالا بری.

تازه وسطش ممکنه یکهو پای آدم لیز بخوره و چند تا پله سقوط کنه.

یا اگه خیلی ناشی باشی کلا از ساختمون پرتت میکنند بیرون.

معمولا روی پله های بالایی اعضای خانواده هستند.فامیل و دوستان با توجه به سابقه ی دوستی و نوع ارتباطشون به ترتیب روی طبقات بعدی قرار میگیرند.

به نظر من مهمترین نکته ای که در این ارتباط وجود داره اینه که بدونی کدوم طبقه هستی.

بعضی وقت ها اشتباه تخمین زدن جامون روی پله های خونه ی دیگران عواقب بدی داره.تقریبا باعث میشه دیگه هیچ وقت نتونی بالا بری.

تو روابطتون با سایر انسان ها(چه همجنس چه جنس مخالف) دقت کنید.زود دختر/پسر خاله نشید.نمیگم اصلا صمیمی نشید.نه .....ولی حد و حدود مراعات کردن حداقل توی دفعات اول ملاقات با یک آدم خیلی بهتره.

این طوری نه برچسب جلف بودن میخورید نه دیرجوش بودن.

و مهمتر از اون......

میتونید امیدوار باشید که بتونید از طبقات اون آدم بالا برید......

پیوست:امیدوارم دقت کنید چه نوع انسانی داره از آپارتمان وجودتون بالا میره و درست انتخاب کنید.....

                                                              ارادتمند

                                                                               "نگار" 

نمیگم همیشه همین جوریه.نه.نیست.ولی تعداد این نوع کارها هم با تموم سحتیشون هم کم نیست.نه؟

پس زیاد فکر نکنید.شروع کنید.کارها خودش جلو میره.نیروش میاد.

شجاع باشین.شجاع....باشه؟

                                                    ارادتمند همگی

                                                                   " نگار"

یه نفر اومده بود خونمون دزدی.فقط هم من میدیدمش.ولی نمیتونستم از جام تکون بخورم و برم دنبالش.

انگار میخکوب شده بودم به زمین...

داشتم فکر میکردم نکنه یه وقت توی زندگی واقعی هم اینجوری باشه.

نکنه زمان هایی که باید حرکت کنیم،به دلایل مختلف به زمین میخکوب بشیم...

وقتی میدونیم کاری رو باید انجام بدیم ،بذار فکر کنم......آره......فکر کنم باید انجامش بدیم.

دلیل نیاریم:خسته ام....نمیتونم....میترسم......از عهده اش برنمیام...وقت ندارم....مردم چی میگن.....

نگیم این چیز ها رو......

فقط....فقط.....فقط.....

انجامش بدیم.....

                                                          "نگار"

هم میتونه خوب باشه هم بد.

من فقط قسمت خوبش رو میگم چون فکر کنم همه میدونیم بیتفاوت بودن توی مسایل مهم زندگی چه قدر بده.

خوب حالا کی خوبه؟

واقعیت اینه که ما همیشه نمیتونیم  زندگی و شرایط رو به نفع خودمون عوض کنیم.

هر قدر که مثبت اندیش باشیم،هرقدر پشتکار ذاشته باشیم،هرقدر هم که کارمون درست باشه باز هم زندگی همیشه و همه جا به کاممون نیست.

معمولیترینش بعضی آدم ها هستند.تو خودت رو بکش ولی احتمال اینکه بتونی آدم ها رو عوض کنی خیلی کمه.

نمیگم صفره.نمیگم هیچ کاری نمیتونی کنی.نمیگم نمیتونی هیچ تاثیری روشون بذاری. نه......این ها رو نمیگم.

فقط میگم نمیتونی عوضشون کنی.پس بعد از اینکه نهایت تلاشت رو به کار بردی،به عنوان آخرین راه بیتفاوت باش.

بیتفاوتی یه نوع مکانیسم دفاعی محسوب میشه.دفاع از خودتون و دفاع از روحتون.بعضی وقتها لازمه برای اینکه آسیب نبینید،کلا نبینید....

                                                                        ارادتمند

                                                                                      "نگار" 

1 ماهه این جا رو باز کردم.

وبلاگ نویسی دنیای خاص خودش رو داره و برای من جذابه.

میتونم تقریبا بدون ملاحضه توش بنویسم.

برای همین به شدت سعی دارم از قاطی شدنش با دنیای واقعی پزهیز کنم.

در دنیای واقعی آدم ساکتی هستم.حاشیه ندارم.شلوغ کاری نمیکنم.

نظرم رو معمولا فریاد نمیزنم مگه اینکه به شدت با جمع صمیمی باشم.

ولی این جا فرق داره.راحت مینویسم.و.....

.

.

.

.

لذت میبرم.............

پیوست:امروز تولد دوست عزیزم فرانه از وبلاگ ایرمان است. تولدش مبارک

                                                                 ارادتمند

                                                                                    "نگار"

ولی وقتی روح زخم میخوره موضوع به این سادگی ها نیست.

تفاوت های روحی آدمها خیلی بیشتر از تفاوت های جسمیشونه.وقتی روحی زخمی میشه برای ترمیمش زمان بیشتری نیازه که بستگی به شخص داره.بعضی روح ها سریعتر درمان میشوند و بعضی ها کند تر.

بعضی ها عمیقا درمان میشوند وجای زخم کمرنگ میمونه ولی بعضی ها فقط ظاهری درمان میشوند وجاش عمیقا میمونه.اگه پوستِ روی اون زخم رو برداری، تازه میبینی زیرش چـــــــــــــــــهههههههه خبره.

روح های قوی زودتر درمان میشوند.هرقدر روحمان تکامل یافته تر و متعالی تر باشه،بیشتر قادریم دیگران رو درک کنیم و کمتر ازشون زخم میخوریم. در واقع میدونیم فقط روح های بیمار هستند که تلاش میکنند بقیه ی ارواح رو زخمی کنند.و آدم از یک روح بیمار نمیرنجه.

ولی وای به حال وقتی که روح خودمان بیمار باشه.یعنی ها اگه یه زخم کوچولو موچولو هم بخوره هزار تا تیکه  میشه.بعدش بیا و درستش کن.گاهی هم نمیشه درستش کرد.اون وقت مثلا میشه همین به اصطلاح فروپاشی روانی.

ولی بعضی وقتها هم تقصیر روح بیچاره نیست.ضربه کاری بوده که جاش مونده.حالا هی هر از چندگاهی زخم سر باز میکنه و یادآوری میکنه که وجود داره و وقتی این کار رو میکنه آی جاش درد میکنه،آی میسوزه، آی آدم کباب میشه........

روحتون قوی و سالم و بدون زخم باد

     "نگار" 

1-طرف نه صدای درست و حسابی داره نه شعر قشنگی داره نه قیافش حداقل نرماله نه آهنگساز خوبی داره.بعد آلبوم میده بیرون.

2-خانمی که هیکلت فاجعه ی انسانیه:حداقل تا وقتی رژیمت رو که 100 ساله میخوای شروع کنی،شروع نکردی لطف کن دایم نگو هیچ کس هیکل منو نداره.

3-پسره نه کار درست و حسابی داره نه دانشگاه رفته نه قیافه ی ویژه ای داره نه مطالعه درست و حسابی داره،راه میره اسفند برای خودش دود میکنه که چی؟که مردم منو چشم نزنند.

4-آخه شمایی که دیپلم ردی هستی با چه جراتی برمیگردی میگی دکترها که هیچی حالیشون نیست،این قرص رو که من میگم بخور حتما خوب میشی؟

واقعا واقعا یه نفر به من بگه این تیپ آدم ها چی توی کلشونه؟اصلا چیزی هست؟به چیشون می نازند؟؟؟؟؟؟

                                                                       "نگار"